TOUR DU FASO 2019: Eind mei liet mijn coach me weten dat ik mocht deelnemen aan de Ronde van Faso 2019, UCI 2.2 evenement in Burkina Faso. Ik toon meteen mijn enthousiasme en zie dit als een geweldige kans en een geweldige ervaring. Enige tijd later werd mijn plaats bevestigd en kon ik niet wachten om deel te nemen aan mijn eerste UCI-wedstrijd van 25 oktober tot 3 november.
Het kernteam, speciaal geformeerd voor deze tour, compose door Alexis Maret, Timo Güller, Antoine Aebi, Jonas Döring, Iwan Hasler en mijzelf. We vertrekken met een monteur, een masseuse en de dirigent van dit alles, Jean-Jacques Loup.
Half september hebben we de pre-race teammeeting. We krijgen alle informatie over de wedstrijd en ook de te treffen voorbereidingen. Naar dit land gaan vereist een minimum aan organisatie en voorbereiding, zowel materieel als sanitair.
Kort voor vertrek vernemen we dat onze masseuse en Antoine uiteindelijk niet kunnen komen. Dit is de eerste klap van deze geweldige ervaring. Antoine zou, vanwege zijn ervaring en zijn niveau, van onschatbare waarde zijn geweest voor het team en 10 dagen racen zonder masseuse blijkt een opgave te zijn. compvloeibaar gemaakt in termen van herstel.
23 oktober, D-Day! We vertrekken naar Ouagadougou (en ja, deze stad bestaat). De eerste schok bij het verlaten van het vliegtuig was de hitte (tussen de 33 en 37 graden afhankelijk van de dag). Verpletterende hitte waar je snel aan zult moeten wennen. We glimlachen echter allemaal en we wachten maar op één ding, de ploegentijdrit op de eerste dag! Diezelfde avond wij complaten we snel verzaken dat de organisatie anders is dan die van een Europese wedstrijd en dat we vaak onze zorgen geduldig zullen moeten nemen.
De dag voor de race staat in het teken van het monteren van de fietsen en een beetje trainen compAgnie van het Duitse team, Omarm de wereld van fietsen. Ik voel dat er iets vreemds in mijn richting is. "Ongetwijfeld een klein spelletje dat gemakkelijk te regelen is" Ik zeg tegen mezelf. De avond staat in het teken van een laatste briefing en het uitdelen van startnummers.
25 oktober is de grote start! Kort voor de start voel ik dat mijn motor echt uit de hand loopt. Het rare gevoel van de dag ervoor blijkt ernstiger dan een "klein spel" : het stuurlager is kapot. Daar zeg ik tegen mezelf dat het een heel goede start voor mij is… Gelukkig hadden we een reservemotor die onze monteur in een recordtijd voorbereidde: 15 minuten voor de start! Ik had geen goed gevoel op deze motor, maar ik kon tenminste starten. Het team eindigt als 6Eme. Dan hoop ik maar op één ding: dat mijn fiets gerepareerd kan worden voor de rest van de etappes (wat gelukkig snel het geval was). Na de etappe kondigt Jean-Jacques eindelijk goed nieuws aan: de organisatie heeft een fysiotherapeut voor ons gevonden.compzal de hele race winnen. De race is begonnen, het enige wat je hoeft te doen is...
De dagen volgen elkaar op, iedereen probeert ontsnappingen te pakken en bij een massasprint rijden we voor Jonas. Hitte beschadigt ons lichaam. Gemiddelde snelheden zijn krankzinnig. We beginnen te wennen aan de hitte, de organisatie, het eten, etc. Naarmate de etappes vorderen, raken we steeds meer eensgezind en krijgen we steeds meer glimlachen op ons gezicht, vooral bij aankomst wanneer de lokale bevolking vraagt ons om selfies. Het veranderde ons van aankomsten in Zwitserland tussen twee boerderijen, een hooiberg en een kudde koeien.
Buiten het racen observeer ik de wereld om ons heen en ik compmaak er snel een andere realiteit van. De armoede is groot, het land is vuil en verkeert in een crisis. Het huidige klimaat van onveiligheid in dit deel van de wereld voegt daar nog een laag aan toe. Ik geef me nog meer over compwat een geluk dat we in Zwitserland wonen.
Het einde van de ronde was compverpest voor mij. Ik werd ziek de dag voor de 7Eme 182,5 km lange etappe. Ik begin en eindig zonder echt te weten hoe. Aan het eind kan ik niet meer opstaan. ik stort in. Ik dwing mezelf te geloven dat mijn beurt nog niet voorbij is, maar de volgende dag, nog steeds ziek, zijn de batterijen leeg en bevind ik me al snel alleen in de pampa's. Een groot moment van eenzaamheid… ik heb tenminste het landschap kunnen bewonderen.
Het is als toeschouwer dat ik het einde van deze tour zag. Het was moreel moeilijk om mijn teamgenoten te zien rijden en langs de kant van de weg te zien staan om ze aan te moedigen. Desondanks was deze tour een geweldige ervaring, zowel sportief als menselijk. Ik heb veel geleerd en het zal me helpen voor de toekomst. Jonas' overwinning, zijn 3Eme plaats in het eindklassement en zijn 2Eme plaats in het tussensprintklassement verheugde het hele team.
Op het einde overviel me een beetje nostalgie: ondanks alle haperingen zal deze ervaring onvergetelijk blijven. Het is tijd om naar huis te gaan. We komen op 5 november 's ochtends aan in Genève. Op de terugweg naar Wallis ben ik blij deze bergen weer te zien en de sneeuw naar het puntje van zijn neus te zien wijzen. Ook blij want het einde van deze ronde betekent het einde van het seizoen: een pauze is nodig. En gewoon blij om in een goed stuk kaas te kunnen bijten! Ik geef het toe, ik miste...
Thuisgekomen plof ik in mijn bed terwijl ik me afvraag "Wanneer vertrekken we" ?
Bron: https://www.cycliste.ch/Guérin Debons
©2024 Vendre-son-velo.com | Alle rechten voorbehouden.
Voeg een reactie